Şenol Yazıcı

AY ZAMANI

Bir küstüm çiçeğidir,ergenliğe soyunmamış yalnızlıklar.
Hem herkes, hem her şey olmaya hazır,
hem hiçbir şey olmamaya kararlı, 

Öyle kırılgan dururlar.


Savrulan sarışın yapraklar gibiyken hayat
Her ay büyür, her ay tutulur onlar.



Ay vurur, büyür gece,
Bir Kaş mavisi kadar korkunç ve güzel gökyüzü,
Dünyanın çatısına gerili delik deşik bir örtü,
Uzar, uzar,uzar…


Belki şimdi,
Sıyrılır yatağından,
ki gün görmemiş karanlığıdır, ağır bir zamanında ömrün,
Çıplak bir mavi kadın,
                          hiç sevilmemiş,

Portakal çiçeklerinden yalnızlık toplar;


Ölür gece, sevdam kanar.


Anlıyor musun, şimdi en hazanından bir güz ağlar tenimde?
Dokun bana,
Gözlerim bir insan sıcaklığı özler,


Konuş,
Ben, bütün beden dillerini bilirim.


Biterse ses,
Ay boşalır yuvasından dökülür suya,
Ay söner, söner aydınlık,
Tek bir keman çalmaz,
Dağılır dört bir yana iç kanatıcı bir kırılganlık;


Ay yanar, su yaralar...